Όταν ένας τόσο μεγάλος και αναγνωρίσιμος καλλιτέχνης, έρχεται στην πόλη σου είναι χαζομάρα να μην τον τιμήσεις και εσύ με την παρουσία σου, όσο και εάν σε ενοχλεί ότι ο κόσμος στη συναυλία θα είναι σχετικά ανυποψίαστος από τέτοιου είδους θεάματα. Έχει και τα καλά του αυτό έτσι και αλλιώς. Έτσι, μαζί με εμένα, πάνω από πέντε χιλιάδες(;) θεσσαλονικείς πήραν τον ανήφορο και γέμισαν σχεδόν ασφυκτικά το θέατρο Γης. Η προπώληση είχε πάει αρκετά καλά για τον κύριο Richard Melville Hall (είχαν μείνει περίπου τριακόσια εισιτήρια για την είσοδο) και έτσι φτάνοντας στο χώρο λίγο μετά τις οκτώ είμαι ανάμεσα στον κόσμο που περιμένει υπομονετικά να περάσει εντός του θεάτρου. Περνώντας στα ενδότερα, παρατηρώ όλα αυτά που συνηθίζονται στις μεγάλες συναυλίες και μου είχαν λείψει. Προώθηση προϊόντων και μεγάλα διαφημιστικά μπαλόνια γνωστής μπύρας. Όλα αυτά που είναι τόσο συνδυασμένα με τις συναυλίες μεγάλων ονομάτων και σε κάνουν να περάσεις ευχάριστα μέχρι να μπεις στο κυρίως πιάτο της μέρας. Τη μουσική. Η ώρα πήγε σχεδόν οκτώμιση και κάνω βόλτα στο χώρο, συναντώντας πολλούς γνωστούς μιας και ο Moby έχει μαζέψει όλη την εναλλακτική και μη κοινότητα της πόλης. Oι περισσότεροι μου λένε πόσο προσμένουν τη σημερινή συναυλία. Το ίδιο ισχύει και για μένα.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Άρη Μπούρα
Εννιά παρά πέντε και ο Monsieur Minimal a.k.a. Χρήστος Τσιτρούδης κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή. Αυτός, μια κιθάρα και ένας μουσικός στα ηλεκτρονικά του laptop. Ο Monsieur έχει αναλάβει το warm up όπως μας λέει και αφού ευχαρίστησε την εταιρία διοργάνωσης, μας χαρίζει ένα σαραντάλεπτο σετ με κομμάτια κυρίως από το πρώτο του δίσκο το Lollipop. Καλός ο Monsieur και ο κόσμος φάνηκε να το διασκεδάζει αρκετά. Ήταν η κατάλληλη επιλογή για το άνοιγμα του Moby, μιας και είναι αξιοπρεπέστατη παρουσία αλλά και η μουσική του μπορεί να ακουστεί σε ένα τόσο ευρύ ακροατήριο. Επειδή τον έχω δει αρκετές φορές ζωντανά θα πρέπει να πω πως ήρθε ο καιρός να παρουσιάσει κάτι πιο «πλούσιο» και διαφορετικό στις ζωντανές του εμφανίσεις. Να εμπλουτίσει και με φυσικά όργανα τον ήχο του, ίσως, έτσι ώστε να δίνει πιο «ζωντανή» αίσθηση. Μας ζέστανε όσο έπρεπε ο Monsieur Minimal, ωστόσο, δε ξέρω πόσοι από εκείνους που δεν τον ήξεραν θα ασχοληθούν πέρα από το live μαζί του.
Δέκα παρά. Ώρα για ανεφοδιασμό, 1ο pit stop.
Από το twitter της Detox είχε ανακοινωθεί ότι ο Moby περίπου στις δέκα θα έβγαινε στη σκηνή του θεάτρου Γης. Έτσι και έγινε. Οι προβολείς χαμήλωσαν, ένα βαθύ μωβ φως απλώθηκε σε όλο το θέατρο και μαζί με τα διαφημιστικά κόκκινα φωτάκια των θεατών δημιούργησαν μια ωραία ατμόσφαιρα. Επιδοκιμασίες από το κοινό, οι κάμερες των κινητών έχουν ανοίξει για την είσοδο στη σκηνή, και... φύγαμε!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Άρη Μπούρα
Ένας ντράμερ, μία μπασίστρια, μια κοπέλα στο βιολί, μία (ή μήπως ένας;) στα synths, η Joy Malcolm η μελαμψή τραγουδίστρια που θα μας κατακτήσει με τη φωνή της σε λίγο και ο little idiot κάνουν την είσοδο στη σκηνή απολαμβάνοντας μια σχεδόν αποθεωτική υποδοχή. Εισαγωγή με το God Moving Over the Face of the Waters και ξεκίνημα με μία δυναμική εκτέλεση του In My Heart. Στη συνέχεια Raining Again και Go, η νύχτα έχει πάρει φωτιά. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίεςς αποφασίζω να αλλάξω μέρος παρακολούθησης. Όχι και τόσο καλή ιδέα. Για να ρίξει λίγο τους τόνους o Moby μας πετάει το Why does my heart feel so bad? Ηρεμεί λίγο το κοινό και είναι η ευκαιρία μας για τη μετακίνηση. We all made of stars. Στα αριστέρα της σκηνής κάτω από το ηχείο είναι πολύ καλύτερα. Beautiful. Λιγότερος συνωστισμός, περισσότερος χώρος για χορό. Bodyrock. Το set list τιμά δεόντως το Play και στη συνέχεια. Flower, Porcelain. Το αγαπημένο μου In This World σε μία φανταστική εκτέλεση με βιολί και την υπέροχη φωνή της Joy με συγκινεί. Η ανατριχίλα στο Extreme Ways για ακόμα μια φορά με διαπερνά. Δεν ήξερα ότι αυτό το κομμάτι περνάει τόσο πολύ και στον κόσμο. Oh, Babe!
O Moby είναι αεικίνητος, καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Πάνω-κάτω στη σκηνή, πότε στα δεξιά και πότε στα αριστερά, χειροκροτεί το κοινό και εκείνο του ανταποδίδει. Ανεβαστικός, μας λέει πότε έγραψε τα τραγούδια, και πως τα αφιερώνει στην μαγική αυτή νύχτα και την καταπληκτική χώρα μας. Όλοι εμείς βέβαια θέλουμε να φύγουμε από αυτή, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Δεν παραλείπει να μας ευχαριστεί. Thank You, Τhank You, Τhank You. Efkaristo. Τα περισσότερα κομμάτια είναι παιγμένα αρκετά γκαζωμένα. Ένα μείγμα house και rock αρκετά χορευτικό. Έχει και μια μεγάλη "μαύρη" φωνή κοντά του και την εκμεταλλεύεται.
O Moby είναι αεικίνητος, καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Πάνω-κάτω στη σκηνή, πότε στα δεξιά και πότε στα αριστερά, χειροκροτεί το κοινό και εκείνο του ανταποδίδει. Ανεβαστικός, μας λέει πότε έγραψε τα τραγούδια, και πως τα αφιερώνει στην μαγική αυτή νύχτα και την καταπληκτική χώρα μας. Όλοι εμείς βέβαια θέλουμε να φύγουμε από αυτή, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Δεν παραλείπει να μας ευχαριστεί. Thank You, Τhank You, Τhank You. Efkaristo. Τα περισσότερα κομμάτια είναι παιγμένα αρκετά γκαζωμένα. Ένα μείγμα house και rock αρκετά χορευτικό. Έχει και μια μεγάλη "μαύρη" φωνή κοντά του και την εκμεταλλεύεται.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Άρη Μπούρα
Μετά από ένα διάλειμμα από τις πιο πρόσφατες δουλείες του με τα Shot in the Back of the Head, Disco Lies, που είναι και ένα από τα highlights της βραδιάς, και Stars, στο οποίο αφήνει στην άκρη την ηλεκτρική και πιάνει τις μπαγκέτες. Έχει ανέβει στο δεύτερο σετ ντραμς και λίγο αργότερα παρατηρώ ένα ζευγάρι bongos στη σκηνή που χτυπά με κέφι. Πάμε πάλι πίσω στο Play: Natural Blues. Είναι greatest hits το set list δίνοντας βάρος στο Play, δε χωρά αφιβολία. Διασκευάζει το κλασσικό Wholla Lotta Love των Led Zeppelin. Εγώ είμαι από αυτούς που θα ήθελαν το New Dawn Fades. Γρήγορο 2ο pit stop.
Πίσω στον αγώνα και ξανά χορός, Honey. Με το επόμενο τραγούδι όλο το θέατρο είναι όρθιο και χοροπηδά. Lift Me Up όνομα και πράγμα. Με αυτό μας θα μας αποχαιρετήσει για το encore. Παίζοντας το Go στην αρχή δε χωρούσε αμφιβολία ποιο κομμάτι θα έκλεινε τη συναυλία. Μας χαιρέτησε ευγενικά, μας ευχαρίστησε όλους έναν προς έναν προσωπικά, και το μονότονο beat από το rave anthem στα 140 bmp ξεκίνησε να δονεί την ατμόσφαιρα. Κεφάτος, επαγγελματίας, και ευγενικός ο Moby ήταν πολύ καλός. Τα περάσαμε όμορφα, ακόμα και εάν δεν απογειωθήκαμε. Feeling So Real.
Πίσω στον αγώνα και ξανά χορός, Honey. Με το επόμενο τραγούδι όλο το θέατρο είναι όρθιο και χοροπηδά. Lift Me Up όνομα και πράγμα. Με αυτό μας θα μας αποχαιρετήσει για το encore. Παίζοντας το Go στην αρχή δε χωρούσε αμφιβολία ποιο κομμάτι θα έκλεινε τη συναυλία. Μας χαιρέτησε ευγενικά, μας ευχαρίστησε όλους έναν προς έναν προσωπικά, και το μονότονο beat από το rave anthem στα 140 bmp ξεκίνησε να δονεί την ατμόσφαιρα. Κεφάτος, επαγγελματίας, και ευγενικός ο Moby ήταν πολύ καλός. Τα περάσαμε όμορφα, ακόμα και εάν δεν απογειωθήκαμε. Feeling So Real.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Άρη Μπούρα
Εν τέλει ήταν μια πολύ καλή συναυλία. Από όσο ξέρω δεν υπήρχε κάποιο λάθος στη διοργάνωση. Όλα κύλησαν ομαλά και στην ώρα τους, ο μεγάλος σε μέγεθος κόσμος έφυγε ενθουσιασμένος, το set list ήταν όσο μεγάλο χρειαζόταν σε διάρκεια. Κάτι περισσότερο από μιάμιση ώρα. Οι προσωπικές ενστάσεις για τις επιλογές των τραγουδιών πάντα θα υπάρχουν, αλλά νομίζω όλοι φύγαμε ευχαριστημένοι στο τέλος.
Setlist:
1.Intro (God Moving Over the Face of the Waters)
2.In My Heart
3.Raining Again
4.Go
5.Why Does My Heart Feel So Bad?
6.We Are All Made of Stars
7.Beautiful (Benny Benassi Remix)
8.Bodyrock
9.Flowers
10.Porcelain
11.In This World
12.Extreme Ways
13.Shot in the Back of the Head
14.Disco Lies
15.The Stars
16.Natural Blues
17.Whole Lotta Love (Led Zeppelin cover)
18.Honey
19.Lift Me Up
Encore:
20.Feeling So Real
Setlist:
1.Intro (God Moving Over the Face of the Waters)
2.In My Heart
3.Raining Again
4.Go
5.Why Does My Heart Feel So Bad?
6.We Are All Made of Stars
7.Beautiful (Benny Benassi Remix)
8.Bodyrock
9.Flowers
10.Porcelain
11.In This World
12.Extreme Ways
13.Shot in the Back of the Head
14.Disco Lies
15.The Stars
16.Natural Blues
17.Whole Lotta Love (Led Zeppelin cover)
18.Honey
19.Lift Me Up
Encore:
20.Feeling So Real
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου