Περάσαμε ένα απόγευμα μαζί τους και μας είπαν ό,τι ήθελαν, όπως το ήθελαν.
Ο Φοίβος (drums), ο Άρης (μπάσσο), ο Βασίλης (κιθάρα-φωνή) αλλά και το νέο μέλος του σχήματος, ο Ηλίας (φανφάρα), τελείωσαν το σχολείο (ναι είναι μόνο δεκαοκτώ) και έχουν αφοσιωθεί πλήρως στο συγκρότημα. Σου δίνουν την εντύπωση πως είναι τα αμούστακα ξαδέλφια σου, που τζαμάρουν στο υπόγειο της πολυκατοικίας. Ευγενικά, προσγειωμένα, δείχνουν ότι ξέρουν τι θέλουν. Έτυχε να τους παρακολουθήσω πριν δύο χρόνια περίπου, ζωντανά, στο support των ιταλών Soviet Soviet, και από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι οι πιτσιρικάδες κάτι έχουν. Το έχουν. Κοινό μυστικό, άλλωστε, για τους μυημένους τα live τους στη Διαγώνιο, και στην πλατεία Ναυαρίνου. Live που διοργανώνουν μόνοι τους. Pure garage-punk και diy αισθητική. Στη Ναυαρίνου, είχαν προγραμματίσει και το τελευταίο τους live που τελικά λόγω καιρού αναβλήθηκε. Όμως αυτό μου έδωσε την αφορμή, για να μιλήσω μαζί τους χωρίς την πίεση του χρόνου, στο στούντιο τους, που για χάρη κάποιου νόμου του Μέρφυ, δεν είναι υπόγειο αλλά ένα δώμα, στον έκτο όροφο μίας ημιεγκαταλελειμένης οικοδομής, κάπου στη Φράγκων. Μετά από 172 σκαλιά, πολύ υγρασία, όχι σε basement αλλά κάτω από τον βαρύ και σκοτεινό ουρανό της Θεσσαλονίκης…
Τί σας εμπνέει να γράψετε μουσική;
Βασίλης: Τα πάντα. Δε γράφουμε σκεπτόμενοι κάτι συγκεκριμένο. Βγαίνει με διάφορες αφορμές, οτιδήποτε. Τα θέματα των τραγουδιών έχουν να κάνουν με συναισθήματα περισσότερο, και περιγραφή αυτών των συναισθημάτων. Δεν είναι τελείως χειροπιαστά. Δεν είναι κοινωνικά ακριβώς, έχουν να κάνουν με αισθήσεις, προσπαθούν να αποτυπώσουν συναισθήματα και καταστάσεις, αλλά τελείως έμμεσα πολλές φορές. Δηλαδή, δε μπορείς να καταλάβεις πολλές φορές γιατί ακριβώς μιλάει το κομμάτι, ούτε εγώ ο ίδιος μετά από λίγο καιρό.